Σπάρτη – Καλαμάτα μέσω Ταϋγέτου, η ομορφότερη ορεινή διαδρομή της Πελοποννήσου

Η ομορφότερη ορεινή διαδρομή της Πελοποννήσου ξεκινάει από τη Σπάρτη για να καταλήξει στην Καλαμάτα (ή το αντίθετο), όχι όμως μέσω του σύγχρονου αυτοκινητόδρομου αλλά ακολουθώντας την παλιά επαρχιακή οδό του Ταϋγέτου. Ο Πενταδάχτυλος των Βυζαντινών και ο Ταλετός των αρχαίων Ελλήνων, αγγίζοντας τα 2.407 μ. υψόμετρο είναι το δωδέκατο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας. Ο χαρακτηρισμός Τρούλος του Μοριά του έχει δοθεί επειδή αποτελεί και το ψηλότερο βουνό στην Πελοπόννησο. Παράλληλα η οροσειρά του, φτάνει τα 115 χιλιόμετρα μήκος. Λόγω του τεράστιου όγκου του εκτείνεται σε τρεις νομούς, Αρκαδία, Λακωνία και Μεσσηνία. Γνωρίζοντας το επιβλητικό όρος του Ταϋγέτου Υπάρχουν πολλοί τρόποι να γνωρίσεις κανείς αυτό το επιβλητικό όρος στα νότια της χώρας. Από πανέμορφα χωριά και μοναστήρια σκαρφαλωμένα στις πλαγιές μέχρι μονοπάτια που διασχίζουν ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι του βουνού, φαράγγια και κοιλάδες. Ο πιο εύκολος όμως τρόπος για να δεις κανείς το μεγαλείο της φύσης να ξεδιπλώνεται μπρος τα μάτια του είναι να πάρει το αυτοκίνητό του και να κάνει τη διαδρομή Σπάρτη – Καλαμάτα μέσω της παλιάς οδού που συνέδεε τις δυο αυτές πόλεις. Μια διαδρομή ιδιαίτερα αγαπητή από όσους της διέσχιζαν και με πολλές αναμνήσεις. Πριν από κάποια χρόνια, προτού δοθεί στην κυκλοφορία ο νέος αυτοκινητόδρομος, για να φτάσεις από τη Σπάρτη στην Καλαμάτα (ή το ανάποδο) έπρεπε να σκαρφαλώσεις στον Ταΰγετο. Είτε ακολουθώντας την κλασική φιδωτή διαδρομή από το τουριστικό περίπτερο είτε μέσω Μεγαλόπολης. Η πιο εντυπωσιακή διαδρομή της Πελοποννήσου Η πιο εντυπωσιακή βέβαια πορεία είναι αυτή που ξεκινάει από τη Σπάρτη, ανηφορίζει στην Τρύπη και το διάσημο Καιάδα και από κει ακολουθώντας τις κορδέλες ξεκινά να ανεβαίνει το βουνό διασχίζοντας το άγριο φαράγγι της Λαγκάδας. Η υψομετρική διαφορά Σπάρτης – τουριστικού περίπτερου ορίζεται σχεδόν στα 1.100 μέτρα. Πράγμα που σημαίνει πως μέχρι να φτάσουμε στο τουριστικό περίπτερο στο οποίο λειτουργεί καφετέρια και εστιατόριο έχουμε μπροστά μας μόνο ανηφορική πορεία. Η διαδρομή όμως φυλάει πανέμορφα σημεία που κόβουν την ανάσα. Κινούμενοι στην κόψη του γκρεμού θα χρειαστεί να μπούμε σε τούνελ μέσα στα βράχια, να ανέβουμε σε «μπαλκόνια» βράχων και να διασχίσουμε σημεία κυριολεκτικά σκεπασμένα από πλατάνια. Μοναδική συντροφιά μας, κάποιοι άλλοι ρομαντικοί οδηγοί και μερικά αγριοκάτσικα ενίοτε κι αγριογούρουνα. Το σκηνικό είναι ονειρεμένο όλες τις εποχές του χρόνου. Μα αν τύχει και περάσεις τους φθινοπωρινούς μήνες τότε ένα παραμυθένιο τοπίο σε χρυσοκίτρινα, πορτοκαλιά και κόκκινα χρώματα θα σε μαγέψει! Αν βρεις χώρο να παρκάρεις, τότε κατέβα και χάζεψε την πανέμορφη θέα. Θα νιώσεις ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα ολοκλήρωσης μέσα σου κι ένα θαύμα να συντελείται στις άγριες πλαγιές του Ταϋγέτου. Γιατί πώς να το κάνουμε; Όσα και να φτιάξει ο άνθρωπος, όσα μνημεία και να ανεγερθούν, όσες τέχνες και να εξυμνηθούν, η φύση θα παραμένει πάντα το ένα και μοναδικό θαύμα της ζωής. Όπως είπαμε το ψηλότερο σημείο της διαδρομής είναι το τουριστικό περίπτερο στα 1.300 μέτρα υψόμετρο. Η αλλαγή της θερμοκρασίας από τις δυο πόλεις εδώ είναι αισθητή μιας και φτάνει στους 10 βαθμούς διαφορά. Καλούδια από μικροπωλητές, ταβέρνες κάτω από τα πλατάνια κι ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα Από το τουριστικό και μετά κατηφορίζουμε το βουνό με μια απέραντη θέα μεταξύ βουνού και θάλασσας. Εδώ σημείωσε πως βλέπεις (αν πετύχεις την κατάλληλη στιγμή) ένα από τα πιο φαντασμαγορικά ηλιοβασιλέματα με τον ήλιο να χάνεται στο μεσσηνιακό κόλπο βάφοντας τον ουρανό με τα πιο έντονα πορφυρά χρώματα! Σε όλο το μήκος αυτής της διαδρομής θα συναντήσεις και μικροπωλητές που πουλάνε τα καλούδια τους σε πρόχειρα παραπήγματα στην άκρη του δρόμου. Τοπικά, αγνά προϊόντα ανάλογα την εποχή, με τη σφραγίδα και τη φροντίδα της περιοχής. Όπως σωστά υποψιάζεσαι (αν είσαι νέος) ή όπως σωστά θυμάσαι (αν είσαι μεγαλύτερος σε ηλικία) όταν αυτή ήταν η βασική αρτηρία επικοινωνίας και μεταφορών των δυο πόλεων, γινόταν ένας χαμούλης από τέτοιους μικροπωλητές σε όλο το μήκος της διαδρομής. Ακόμα και σήμερα εδώ θα βρεις το πιο ζουμερά και νόστιμα κεράσια την άνοιξη αλλά και τα πιο τραγανά και γευστικά κάστανα το φθινόπωρο. Θα αγοράσεις επίσης αγνό μέλι, μυρωδάτο τσάι και άλλα μυρωδικά και βότανα του βουνού. Πέφτοντας από την πλευρά της Καλαμάτας θα βρεις ωραιότατες ταβέρνες στα χωριουδάκια που θα περάσεις που αν πεινάς θα γίνουν η προσωπική σου όαση. Κάτω από τα πελώρια πλατάνια θα γευτείς ντόπιο τυρί, άγρια χόρτα, κρέατα της ώρας και ψητό γουρουνόπουλο. Ξέρω πως οι σύγχρονοι κλειστοί αυτοκινητόδρομοι είναι άνετοι, γρήγοροι και προσφέρουν μεγαλύτερη ασφάλεια. Κανένας από αυτούς όμως δεν θα σου προσφέρει τη μαγεία του φυσικού πλούτου ενός βουνού. Γι αυτό, την επόμενη φορά που θα θες να πας από τη μια πόλη στην άλλη, ξανά σκέψου το! πηγή: mesogeiostv.gr

Ρίγκλια: Το ορεινό χωριό της Μεσσηνίας με τους δύο χειμάρρους και τη θέα στη θάλασσα

Η ιδιαίτερη περιοχή της Μάνης ευτύχησε να αναδειχθεί αρκετά από το ταξιδιωτικό ρεπορτάζ των τελευταίων χρόνων. Γεγονός είναι, όμως, ότι αυτό ευνόησε περισσότερο την παραλιακή της ζώνη, τονώντας αντίστοιχα την επισκεψιμότητα κατά τη θερινή περίοδο. Τα πιο ορεινά τμήματα, έτσι, συνεχίζουν να επιφυλάσσουν εκπλήξεις για όσους δείχνουν αποφασισμένοι για πιο ενδελεχείς εξερευνήσεις, σε διαφορετικές εποχές του έτους. Μία τέτοια ορεινή έκπληξη της Μεσσηνίας είναι λοιπόν και το χωριό Ρίγκλια, το οποίο εντάσσεται διοικητικά στη Δυτική Μάνη, απέχοντας γύρω στα 47 χιλιόμετρα από την Καλαμάτα. Η οδική πρόσβαση είναι εύκολη, εξασφαλιζόμενη από την επαρχιακή οδό Καλαμάτας-Αρεόπολης: υπολογίστε ότι θα φτάσετε εδώ μέσα σε περίπου 1 ώρα, πράγμα που σημαίνει ότι η περιοχή προσφέρεται για τον σχεδιασμό μιας ωραίας ημερήσιας εκδρομής. Τα Ρίγκλια είναι χτισμένα σε υψόμετρο 120 μέτρων στις νοτιοδυτικές παρυφές του Ταϋγέτου, έχοντας συνολικό πληθυσμό 213 κατοίκων, σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Και γράφουμε «συνολικό» πληθυσμό, γιατί είναι ένα χαρακτηριστικό με σημασία, το οποίο υποδηλώνει ότι η κοινότητα έχει διατηρήσει τα παλιά της χαρακτηριστικά, καθώς εξακολουθεί να αποτελείται από 3 λίγο-πολύ διακριτούς συνοικισμούς. Χαρακτηριστικό λιθόστρωτο σοκάκι του χωριού, ανάμεσα σε παραδοσιακά, πετρόκτιστα σπίτια. Photo: Δήμος Δυτικής Μάνης Τι αξίζει να δείτε αν έρθετε στα Ρίγκλια Χαρακτηριστικά της ορεινής πλευράς της Μεσσηνιακής Μάνης, τα Ρίγκλια υψώνονται σε ένα όμορφο οροπέδιο με ελαιώνες (και ορισμένα κυπαρίσσια), όντας χτισμένα σε μια λωρίδα γης ανάμεσα σε δύο χειμάρρους, οι οποίοι ρέουν από το γειτονικό όρος της Μηλέας (που εντάσσεται στον Ταΰγετο). Το τοπίο, μάλιστα, κερδίζει ακόμα περισσότερο σε ειδυλλιακότητα χάρη στην εκπληκτική θέα που απολαμβάνει το χωριό προς τον Μεσσηνιακό Κόλπο. Το καλοκαίρι οι δύο χείμαρροι τείνουν να ξεραίνονται εντελώς, αποκτούν όμως ξανά νερό από όταν ξεκινούν οι βροχές κι έπειτα. Τα Ρίγκλια δεν είναι μεσαιωνικό χωριό, αλλά δημιούργημα των ύστερων χρόνων της Τουρκοκρατίας στην Πελοπόννησο. Υπολογίζεται δηλαδή ότι έλαβαν τη σημερινή τους μορφή γύρω στο 1800, όταν ήρθαν στην περιοχή οι οικογένειες των Γεννηματέων, των Χρηστέων και των Κυβαλέων. Ωστόσο η πρώτη κατοίκηση δείχνει να είναι ακόμα παλιότερη, γιατί σε ένα σπίτι σώζεται επιγραφή από το 1737. Αρχικά γράφονταν ως «Ρήγγλια», γραφή που απλοποιήθηκε το 1920. Ως το 1938 τα θεωρούσαν τμήμα της Λακωνίας, έκτοτε όμως περιήλθαν οριστικά στη μεσσηνιακή επικράτεια. Τα Ρίγκλια βρίσκονται σε ένα οροπέδιο της μεσσηνιακής Μάνης, ανάμεσα σε ελαιώνες και κάποια κυπαρίσσια. Photo: Wikipedia Creative Commons Η προαναφερόμενη έλευση των τριών οικογενειών, τώρα, βρίσκεται μάλλον πίσω από την τριμερή διαίρεση της κοινότητας, που, όπως είπαμε και πιο πριν, επιβιώνει ακόμα στις μέρες μας. Ερχόμενοι εδώ, λοιπόν, θα δείτε το χωριό να αρθρώνεται σε Άνω Ρίγκλια, Κάτω Ρίγκλια και Ελαιοχώριο (ή αλλιώς Ίζινα). Κάνοντας δε μια βόλτα στα λιθόστρωτα σοκάκια θα σταθείτε στις διάφορες κρήνες, στα παραδοσιακά, πετρόκτιστα σπίτια των τριών οικισμών –κάποια χρονολογούνται μάλιστα στην προεπαναστατική περίοδο– αλλά και στις κάμποσες μεταβυζαντινές εκκλησίες. Ορισμένες από αυτές τις εκκλησίες θεωρούνται σήμερα διατηρητέα μνημεία, αποτελώντας και αξιοθέατα για το χωριό. Όπως λ.χ. ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου στα Άνω Ρίγκλια ή αυτός του Αγίου Γεωργίου στην ίδια περιοχή. Ο οποίος είναι κεραμοσκέπαστος και ξεχωρίζει για το καμπαναριό του, αλλά και για τις τοιχογραφίες του, που αποτελούν δείγματα λαϊκής τέχνης του δεύτερου μισού του 18ου αιώνα. Ο ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στέκει στο χωριό από το 1854, αποτελώντας επίκεντρο ετήσιου πανηγυριού. Photo: Wikipedia Creative Commons Στα Κάτω Ρίγκλια, από την άλλη, βρίσκεται η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, η οποία κατασκευάστηκε το 1854 και στις μέρες μας αποτελεί επίκεντρο ενός μεγάλου τοπικού πανηγυριού, που λαμβάνει χώρα στις 6 Αυγούστου. Εδώ θα δείτε όμως κι ένα ιδιαίτερο λιθόκτιστο πηγάδι, σκεπασμένο με καμάρα, να αντανακλά μια παλιά καθημερινή ζωή. Τέλος, όσον αφορά τα αξιοθέατα, αξίζει να βγείτε και λίγο έξω από τα όρια του χωριού ώστε να δείτε την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής: είναι φτιαγμένη μέσα σε σπήλαιο, σε μια απόκρημνη πλαγιά, διαθέτοντας απαράμιλλη θέα στον Μεσσηνιακό Κόλπο. Το καμαροσκέπαστο πηγάδι στα Κάτω Ρίγκλια. Photo: Wikipedia Creative Commons Διαμονή-καφές-φαγητό Παρά το μικρό τους μέγεθος, τα Ρίγκλια δεν έχουν αδιαφορήσει για την ανάπτυξη του τουρισμού στη μεσσηνιακή Μάνη. Έτσι, αν δεν περάσετε από εδώ απλά για μια ημερήσια εκδρομή, αλλά θελήσετε να παραμείνετε, θα βρείτε διάφορα καταλύματα κατάλληλα για διαμονή –τόσο εντός των ορίων του χωριού, όσο και στις εξοχές γύρω από αυτό. Ενδεικτικά, μπορείτε να τσεκάρετε το «Riglia Residence», το οποίο λειτουργεί σαν ξενοδοχείο σε μια πολυτελή, πετρόχτιστη βίλα στο κέντρο του οικισμού. Όσον αφορά τον καφέ και το φαγητό, από την άλλη, θα πρέπει να διαθέτετε αυτοκίνητο, ώστε να μετακινηθείτε προς το παραλιακό μέτωπο. Σε λιγότερο από 2 χιλιόμετρα απόσταση, το γραφικό ψαροχώρι του Αγίου Νικολάου είναι ένας αρκετά αναπτυγμένος προορισμός, ενώ παραδοσιακά λειτουργεί ως «επίνειο» τόσο των Ριγκλίων, όσο και της ευρύτερης ορεινής περιοχής τους. πηγή: travel.gr